حرم مطهر امام رضا(ع) غرق در نور و عطرافشانی

به گزارش مشهد فوری؛ حرم مطهر رضوی با چراغانی و آذین‌بندی بی‌نظیر و اجرای برنامه‌های فرهنگی و مذهبی، میزبان زائران و مجاورانی است تا این ایام پر برکت را در آغوش ملکوتی ثامن الحجج (ع) گرامی بدارند. برگزاری جشن ولادت در حرم مطهر رضوی قدمتی بیش از پنج قرن دارد و بر اساس اسناد تاریخی، قدیمی‌ترین سند مرتبط با این مراسم به دوره صفویه باز می‌گردد.

بعد از گذشت قرنها و در میان هزاران هزار نفسی که هر روز در حرم مطهر امام رضا(ع) به آستانش می‌رسند، روزهایی هست که نفسِ حرم هم تغییر می‌کند. هوا معطر می‌شود به عطر دیگری، نور گنبد طلایی گویی از منبعی نامرئی شدت می‌گیرد و نجوای زائران، حال و هوایی دیگر پیدا می‌کند.

اینجاست که ولادت پیامبر رحمت، حضرت محمد(ص) و امام صادق(ع)، پیشوای مکتب جعفری، در آغوش همین حرم مقدس جشن گرفته می‌شود و این ۲ مناسبت در یک روز، بر شکوه و معنویت فضا می‌افزاید.

امروز گرمای هوای مشهد، با شوق زائران ملایم می‌شود. از هر کوچه و خیابانی که به سمت حرم می‌روی، چهره‌های مشتاق را می‌بینی که با قدم‌های شتابزده و دلی آرام، به سمت قبله آمالشان در حرکتند.

آنان امروز فقط برای زیارت نیامده‌اند؛ برای تولد و جشن عشق آمده‌اند. از هر درب ورودی حرم امام رضا (ع) که عبور می‌کنی، موجی از نور و عطر و صدای ذکر به استقبال می‌آید.

انعکاس نور آفتاب در آیینه‌کاری‌ها و کاشی‌های معرق، فضایی رویایی و ملکوتی خلق کرده است. صدای اذان ظهر آرام آرام فضای بیت النور را پر می‌کند.

هزاران زائر در صحن و رواق های مختلف به صف می‌ایستند، شانه به شانه، پیشانی به سجاده، دل به آسمان. پس از نماز، نوای مناجات و دعا بلند می‌شود، پس از آن نوبت به شادی می‌رسد. نوبت به مولودی است. گروه‌های ذکر و مداحی، حلقه‌هایی تشکیل داده‌اند.

جوانان با شور و حالی وصف‌ناشدنی، با ریتمی یکسان، دست‌ها را به آسمان بلند می‌کنند و صلوات می‌فرستند. «اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم». این صلوات‌ها تنها یک ذکر نیست؛ نوایی است که از اعماق تاریخ می‌آید، از روزگار ولادت پیامبر در مکه، از روزگار پایه‌گذاری مکتب ناب اسلام توسط امام صادق در مدینه، و امروز در مشهد، در حریم هشتمین امام، به اوج می‌رسد و یکپارچه می‌شود.

جشن میلاد پیامبر اکرم (ص)، تنها یک مراسم مذهبی نیست؛ یک پیوند عاطفی و انسانی عمیق است.

به ضریح نقره‌ای نزدیک می‌شوم. دست‌ها از هر سو به سمتش دراز شده‌اند. برخی با التماس دعا می‌کنند، برخی با شکرگزاری ذکر می‌گویند و برخی فقط سکوت کرده‌اند و با چشم‌هایشان با امامشان سخن می‌گویند.

نگاهم به چهره‌ یک کودک می‌افتد که بر دوش پدرش نشسته و با کنجکاوی به این همه شکوه نگاه می‌کند. پدرش آرام در گوشش چیزی می‌گوید و کودک هم دست کوچکش را به سمت ضریح دراز می‌کند. این تصویر، زیباترین نماد امید است؛ انتقال عشق از نسلی به نسل دیگر.

در گوشه‌ای از صحن، خیمه‌هایی برپاست و به زائران شربت تعارف می‌کنند. طعم شیرین، یادآور شکوه ولادت پیامبر اکرم(ص) است و ذکر «مولد الهدی» که بر زبان‌ها جاری است، روح را صیقل می‌دهد. غروب که می‌شود، چراغ‌های حرم روشن می‌شوند و گنبد طلایی، در نورپردازی خیره‌کننده، همچون خورشیدی بر فراز مشهد می‌درخشد.

زائران آرام‌آرام حرم را ترک می‌کنند، اما گویی بخشی از آرامش این مکان را با خود به خانه می‌برند. روی صورت‌ها اثری از خستگی نیست، فقط نشانی از آرامش و امید دیده می‌شود. ولادت پیامبر(ص) و امام صادق(ع) در حریم امام رضا(ع)، فقط یک تقارن تقویمی نیست؛ یک هماهنگی عمیق معنوی است.

اینجا در این نقطه از زمین، گویی سه قله عظمت به هم پیوند خورده‌اند: پیامبر رحمت، امامی که مکتب اسلام را جاودانه کرد و امامی که میزبان همه عاشقان است و این چنین، حرم امام رضا(ع) در چنین روزی، تبدیل به نگینی می‌شود که نور محمد(ص) و علم امام صادق(ع) را در آغوش می‌گیرد و به جهان هستی می‌تاباند.